Onderdak

Een vrouw bestudeert haar mouches volantes, de bewegende,
troebele sliertjes die je ziet als je je ogen dichtknijpt.
De plek waar ze zich bevindt lijkt in niets op de
conferentie in Helsinki waar ze eigenlijk zou moeten
zijn. Niemand weet dat ze hier is. In het donker van haar
schuilplaats overdenkt ze wat er is gebeurd op de ochtend
van vertrek en hoe het zover heeft kunnen komen.
Levend op de vierkante meter dringt ze door tot het
diepst van haar gedachten.

Onderdak toont een vrouw die toegeeft aan het universele
verlangen om uit je leven te verdwijnen. Opgesloten
in de kleine ruimte waarin ze zich verschanst, vecht
ze zich vrij van alles wat haar daarbuiten zo beheerst.
In zinderend waarnemersproza, zintuigelijk en eerlijk,
ontleedt Elisabeth van Nimwegen het leven van haar
hoofdpersoon tot op het bot. Het is zedenschets, zuivering,
therapie en dikke middelvinger tegelijk.