Mijn leven achter onzichtbare tralies

Manja Croiset roept suggestief haar Amsterdamse jeugd op, haar kindertijd enadolescentie, waarna behandelingen volgden die haar verder zouden traumatiseren.
Lyrisch Proza, bestaande uit fragmentarische aantekeningen van haar kinderbelevingen. In de tegenwoordige tijd verbindingen leggend naar wat vroeger gebeurde en hoe zij zichzelf ontwikkeld heeft. Zonder fundamenten kun je niet bouwen. In stukken uiteen gevallen, een vorm van wijsheid ontwikkeld door het wrang verlopen leven. Inmiddels is deels de mentale problematiek overwonnen, maar haar lijf heeft een te hoge prijs betaald.

hoe kon ik recht hebben
op angst en verdriet
na wat mijn ouders hadden doorstaan
en hoe de familie aan zijn einde
was gekomen
zwak was ik en slecht
hoe vaak heb ik mijn moeder
bits horen zeggen
ik ben geen jodin ik ben Nederlands

Psychisch gegroeid, echter een verwoest lichaam. Het STIGMA uit voorbije tijden blijft haar achtervolgen waardoor opnieuw, nu in het "reguliere" medische circuit geen adequate benadering is gekomen. MISKENNING EEN RODE DRAAD IN HAAR BIZAR VERLOPEN LEVEN. Haar dood zal net zo gruwelijk verlopen. Het vertrouwen in de medische is "stand" nagenoeg nihil.