De ‘Tijd‘ als fundamentele werkelijkheid

De relativiteitstheorie heeft met het abstracte begrip 'ruimtetijd' ongemerkt de werkelijkheid van de Tijd geannexeerd. Sindsdien misvormt deze fysische opvatting ons dagelijkse beeld van de Tijd. Jawel, de Ruimte is relatief, maar de Tijd is geen vierde dimensie van de Ruimte! De Tijd is veel meer dan dat. Zij drukt tijdens het verloop van de geschiedenis haar stempel op de Ruimte, niet andersom! Tijd stroomt en werkt in de Ruimte als een ritmisch variërende polariteit - tussen causaliteit en finaliteit, tussen chronologie en chronotopie.
Ter geruststelling: dit tast de geldigheid van de relativiteitstheorie niet aan, maar brengt die theorie terug tot de grens waarop zij geldig is: de dode fysische werkelijkheid van de Ruimte. Haar geldigheid houdt op bij het betreden van de levende analoge werkelijkheid van de Tijd.
Deze nieuwe tijdsopvatting heeft natuurlijk gevolgen. De ritmisch levende natuur én het sociale organisme zijn fundamenteel ongeschikt om te luisteren naar de onverbiddelijke 'tiktak' maat van de gangbare gestandaardiseerde klok. Maar die is sinds 1967 wél internationaal in de wet verankerd! Dat moet dan ook urgent worden gecorrigeerd. Dit boekje geeft een aanzet.