De lange weg naar Rome

Rome, augustus, 2010. In een oud appartementengebouw zonder lift loopt Ilaria na een zware dag de trap op naar haar woning op de zesde verdieping. Ze is moe, ze wil alleen zijn en het verkeer en de drukkende hitte vergeten, maar boven aan de trap wacht haar een verrassing: een jongen met zwarte huid en lange benen die haar een paspoort toont. 'Ik ben Shimeta Ietmgeta Attiloprofeti,' zegt hij, 'en jij bent mijn tante.' Eerst denkt Ilaria dat de jongeman een grap maakt. Ze kent maar één Attilo Profeti: haar vader. Shimeta zegt dat hij de kleinzoon is van Attilo, die in Ethiopië tijdens de fascistische bezetting samenleefde met een inheemse vrouw.
Zou dat waar zijn? Ilaria begint te twijfelen: hoeveel geheimen heeft haar vader nog meer? Was hij erbij, toen Mussolini's troepen in 1935 Abessinië binnenvielen? Ze is verbijsterd over wat er boven tafel komt, en soms weet ze niet meer wat goed is en wat fout. Kan een kind afstand nemen van het verleden van een vader? De antwoorden die ze zoekt, zijn juist in dat verleden verstopt. In het verleden van een land dat geen verantwoording over zijn koloniale geschiedenis wil afleggen. En dat nu zonder het te willen het middelpunt is geworden van het Europa van de grote migraties. Als Ilaria daarover nadenkt, weet ze helemaal niet meer wat ze met die jongen aan moet.
In De lange weg naar Rome toont Francesca Melandri zich een auteur die beschikt over een zeldzame kracht en sensibiliteit. Zo wordt achter het prachtig vertelde verhaal van Shimeta Ietmgeta Attiloprofeti en zijn verbaasde tante ook het verhaal zichtbaar van een Europa met al zijn tegenstrijdigheden, die voortkomen uit een donker koloniaal verleden.