Onvoldoende liefdesbrieven

Wanneer een begaafd essayist correspondeert krijg je het
beste van twee werelden: persoonlijke ontboezemingen
gelardeerd met flitsende beschouwingen. In het geval
van Tijs Goldschmidt is het palet dan ook nog zeer rijk
en boeiend: antropologie, Darwinisme, gedragsbiologie,
ecologie, literatuur, muziek, dans, beeldende kunst, poëzie
en veel meer. Elk van deze onderwerpen komt ruim
en sprankelend aan bod in deze royale selectie van brieven
aan: Henk van Woerden, Menno Wigman, Matthijs
van Boxsel, Joyce Roodnat, Jet Bakels, Nico Frijda e.v.a.
Onvoldoende liefdesbrieven bevat observaties, overwegingen
en omzwervingen van een afgedwaald bioloog
met een zuivere pen en een vaak humoristische correspondentiestijl.

Fragment:

?Ben inmiddels weer terug uit de Ardèche. Veel bloemen in bloei, weilanden
vol orchideeën ? dat zag ik zelfs ?, wikke?s, klaver (veel gezoem van hommels)
en de berghelllingen knalgeel van de brem. Heerlijk.
Frans de Waal heb ik inderdaad meerdere keren horen spreken, altijd de
moeite waard. Ik herinner me een prachtige voordracht in Paradiso ter gelegenheid
van het verschijnen van zijn boek De aap in ons. Er zaten in de zaal
meer vrouwen dan mannen, maar op de eerste twee rijen was de verhouding
juist andersom: daar zaten aanmerkelijk meer mannen dan vrouwen.
Ik had geen idee wat dat betekende, maar vermoedde toch dat die mannen
dichtbij deze belangrijke spreker in de buurt wilden vertoeven. Maar
toen kwam de pauze ? je kon het boek van De Waal aanschaffen en laten
signeren ? en begon ik weer te twijfelen. In die rij voor De Waal stonden
juist weer meer vrouwen dan mannen. Op een gegeven moment (heel even
maar) zelfs zeventien vrouwen en geen enkele man. Gaan mannen niet in
de rij staan voor een handtekening (ervaren zij dat als het publiekelijk tonen
van een ondergeschikte positie), lezen ze niet, of heeft De Waal, toch een
alfaman in chimpanseetermen, voor vrouwen een aantrekkende werking??